Todos e todas á rúa! 

11 de decembro, 12:00h. - Praza Fernando o Católico (Vigo) 

A precariedade e temporalidade laboral, a pobreza e a pobreza enerxética e a ausencia de servizos públicos de calidade fan que o día a día para millóns de familias traballadoras sexa cada vez máis insoportable sen que o Goberno de coalición tome ninguna medida contundente no noso beneficio. 

No caso da mocidade a situación é, se cadra, aínda peor. A taxa de paro xuvenil superou o ano pasado o 40% (a segunda máis alta da UE) e só un de cada cinco traballadores mozos ten un contrato indefinido. A dramática precarización nas nosas condicións laborais está a provocar que o 32% da poboación de entre 20 e 29 anos estea en risco de pobreza ou exclusión social. A unhas expectativas laborais fracasadas, súmase a imposibilidade de poder emanciparnos: un mozo debe dedicar o 92,2% do seu soldo medio ao alugueiro, non é de estrañar que o 41% non podamos irnos de casa dos nosos pais ata os 34 anos. 

Conseguir unha praza pública na FP ou unha bolsa para estudar é practicamente misión imposible, e a degradación dos servizos públicos e os barrios obreiros é unha realidade. O único lecer que se nos ofrece é o alcol e a proliferación de casas de apostas, convertidas xa nunha verdadeira praga. 

E somos os mozos e mozas os que máis sufrimos a epidemia de saúde mental: o suicidio é xa a principal causa de morte entre os menores de 24 anos. 

Todo isto é causa directa de máis dunha década de recortes en todos os servizos públicos que non se reverteron e dunhas refomas laborais salvaxes-tanto do PP coma do PSOE- que non se derrogaron e dun empeoramento sen precedentes do ensino público en todo o Estado, que se atopa por debaixo da media de financiación da UE e posúe a segunda taxa de abandono escolar máis alta. Mentres tanto, negan recursos para os institutos públicos e enchen o peto dos seus colegas: os empresarios do ensino privado concertado.

No caso de Galiza a situación viuse agravada polos recortes do Goberno de Feijóo, especialmente atroces no sistema sanitario que perdeu, dende que está o PP no goberno 2.200 millóns de gasto público, e no ensino, onde temos hoxe case 1.000 docentes menos que hai unha década. Pola contra a financiación da sanidade e da educación privada non deixan de medrar e esta ano inaugurouse a primeira universidade privada de Galiza, a Universidade Abanca. Tan ben lle vai ao dono de Abanca, Juan Carlos Escotet, bo amigo de Feijóo, que xa é o quinto home máis rico de todo o Estado segundo a lista Forbes e o banco que dirixe aumentou os seus beneficios un 47% con respecto ao 2020; mentres tanto, este ano, a taxa de pobreza acadou o 22,1% por enriba da media estatal (21%). 

As enormes mobilizacións da sanidade galega dos últimos anos, as dos pensionistas, as dos traballadores e traballadoras de Alcoa, as da Plataforma dos Traballadores do Metal de Vigo e tamén, máis recentemente, a rebelión dos traballadores do metal de Cádiz e das traballadoras da limpeza de Castellón, enfrontándose non só á patronal senón tamén a unhas burocracias sindicais moito máis preocupadas por manter unha “paz social” que só colleitou retrocesos, que por defender os intereses das e dos traballadores, son só algúns exemplos de como temos que combater a precariedade, defender o emprego e loitar contra este sistema podre. 

Non podemos agardar a que este Goberno, que se mostrou completamente sumiso á patronal, mova un dedo por nós. Dende os seus despachos non van facer nada no noso beneficio.

Somos millóns os que enchemos as rúas contra o fascismo, a LGTBIfobia, contra as casas de apostas ou contra a represión do Estado. E cada vez que reclamamos os nosos dereitos, a campaña de criminalización reactívase. A clase obreira e a mocidade somos as vítimas do capitalismo e da súa lóxica enferma. E que está a facer o Goberno PSOE- UP? Dinnos que nos colocarán no centro da recuperación económica, que nos beneficiaremos da ridícula subida de 15 euros do SMI. Entrementres, non garanten os recursos necesarios para dignificar os nosos barrios, nin derrogan a Lei  Mordaza e a reforma laboral, nin garanten un parque de vivendas público, nin rescatan o ensino e a sanidade públicas para defender a nosa educación e saúde mental, e renunciaron a enfrontarse a quen se fai de ouro coa nosa explotación.

Por todo iso, dende o Sindicato de Estudantes e Esquerda Revolucionaria convocamos esta manifestación xunto á CGT e outros colectivos.

Prepárase un gran estalido social contra un sistema que non ten nada que ofrecernos. Os capitalistas prepáranse a conciencia para iso, nós debemos responderlles organizándonos e baseándonos na forza da mobilización. Hai riqueza dabondo para que todos e todas teñamos unha vida digna, pero para iso os recursos non poden estar en mans e ao servizo dunha minoría de parasitos. Non aceptamos un mundo de miseria, fame, explotación, guerra e barbarie. E por iso construímos o Sindicato de Estudantes e Esquerda Revolucionaria. 

Únete e loita connosco!

---

La juventud en lucha contra la precariedad, los recortes y la represión!

¡Todos y todas a la calle! 11 de diciembre,12:00h. - Plaza Fernando el Católico (Vigo)

La precariedad y temporalidad laboral, la pobreza y la pobreza energética y la ausencia de servicios públicos de calidad hacen que el día a día para millones de familias trabajadoras sea cada vez más insoportable sin que el Gobierno de coalición tome ninguna medida contundente en nuestro beneficio. 

En el caso de la juventud a situación es, si cabe, aún peor. La tasa de paro juvenil superó el año pasado el 40% (la segunda más alta de la UE) y solo uno de cada cinco trabajadores jóvenes tiene un contrato indefinido. La dramática precarización en nuestras condiciones laborales está provocando que el 32% de la población de entre 20 y 29 años esté en riesgo de pobreza o exclusión social. A unas expectativas laborales fracasadas, se suma la imposibilidad de poder emanciparnos: un joven debe dedicar el 92,2% de su sueldo medio al alquiler, no es de extrañar que el 41% no  podamos irnos de casa de nuestros padres hasta los 34 años. 

Conseguir una plaza pública en la FP o una beca para estudiar es prácticamente misión imposible, y la degradación de los servicios públicos y los barrios obreros es una realidad. El único ocio que se nos ofrece es el alcohol y la proliferación de casas de apuestas, convertidas ya en una verdadera plaga. 

Y somos los y las jóvenes los que más sufrimos la epidemia de salud mental: el suicidio es ya la principal causa de muerte entre los menores de 24 años. 

Todo esto es causa directa de más de una década de recortes en todos los servicios públicos que no se revirtieron y de unas  refomas laborales salvajes -tanto del PP como del PSOE- que no se derogaron y de un empeoramiento sin precedentes de la enseñanza pública en todo el Estado, que se encuentra por debajo de la media de  financiación de la UE y posee la segunda tasa de abandono escolar más alta. Mientras tanto, niegan recursos para los institutos públicos y llenan el bolsillo de sus colegas: los empresarios de la enseñanza privada concertada.

En el caso de Galicia la situación se vio agravada por los recortes del Gobierno de Feijóo, especialmente atroces en el sistema sanitario que perdió, desde que está el PP en el gobierno 2.200 millones de gasto público, y en la enseñanza, donde tenemos hoy casi 1.000 docentes menos que hace una década. Por el contrario la  financiación de la sanidad y de la educación privada no dejan de crecer y esta año se inauguró la primera universidad privada de Galicia, la Universidad Abanca. Tan bien le va al dueño de Abanca, Juan Carlos Escotet, buen amigo de Feijóo, que ya es el quinto hombre más rico de todo el Estado según la lista Forbes y el banco que dirige aumentó sus beneficios un 47% con respecto al 2020; mientras tanto, este año, la tasa de pobreza alcanzó el 22,1% por encima de la media estatal (21%). 

Las enormes movilizaciones de la sanidad gallega de los últimos años, las de los pensionistas, las de los trabajadores y trabajadoras de Alcoa, las de la Plataforma de los Trabajadores del Metal de Vigo y también, más recién, la rebelión de los trabajadores del metal de Cádiz y de las trabajadoras de la limpieza de Castellón, enfrentándose no solo a la patronal sino también a unas burocracias sindicales mucho más preocupadas por mantener una “paz social” que solo cosechó retrocesos, que por defender los intereses de las y de los trabajadores, son solo algunos ejemplos de cómo tenemos que combatir la precariedad, defender el empleo y luchar contra este sistema podrido. 

No podemos esperar a que este Gobierno, que se ha mostrado completamente  sumiso a la patronal, mueva un dedo por nosotros. Desde sus despachos no van a hacer nada en nuestro beneficio.

Somos millones los que llenamos las calles contra el fascismo, la LGTBIfobia,  contra las casas de apuestas o contra la represión del Estado. Y cada vez que reclamamos nuestros derechos, la campaña de  criminalización se reactiva. La clase obrera y la juventud somos las víctimas del capitalismo y de su lógica enferma. ¿Y qué está haciendo el Gobierno PSOE-  UP? Nos dicen que nos colocarán en el centro de la recuperación económica, que nos beneficiaremos de la ridícula subida de 15 euros del SMI. Mientras, no garantizan los recursos necesarios para dignificar nuestros barrios, ni derogan la Ley Mordaza y la reforma laboral, ni garantizan un parque de viviendas público, ni rescatan la enseñanza y la sanidad públicas para defender nuestra educación y salud mental, y renunciaron a enfrentarse a quienes se hacen de oro con nuestra explotación.

Por todo ello, desde el Sindicato de Estudiantes e Izquierda Revolucionaria convocamos esta manifestación junto a la  CGT y otros colectivos.

Se prepara un gran estallido social contra un sistema que no tiene nada que ofrecernos. Los capitalistas se preparan a conciencia para eso, nosotros debemos responderlos organizándonos y basándonos en la fuerza de la movilización. Hay riqueza de sobra para que todos y todas tengamos una vida digna, pero para eso los recursos no pueden estar en manos y al servicio de una minoría de parásitos. No aceptamos un mundo de miseria, hambre, explotación, guerra y barbarie. Y por eso construimos el Sindicato de Estudiantes e Izquierda Revolucionaria. 

¡Únete y lucha con nosotros!